«Taste the Waste»

Οι δύο γερμανοί συγγραφείς Στέφαν Κροϊτσμπέργκερ (δημοσιογράφος ) και Βάλεντιν Τουρν (σκηνοθέτης) καταγγέλλουν ότι τα μισά και πλέον από τα τρόφιμα στην Ευρώπη καταλήγουν στα σκουπίδια, την ώρα που ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη υποφέρουν από την πείνα!

Μόνο στη Γερμανία πετιούνται σήμερα, εν μέσω κρίσης, έως 20 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων. Και, αν όλοι οι Ευρωπαίοι πετούσαν κάθε χρόνο μόνο τα μισά κι αν δεν κατέληγαν στις χωματερές, οι τιμές στις παγκόσμιες αγορές θα έπεφταν. Με αποτέλεσμα να μπορέσουν να χορτάσουν όλης της Γης οι πεινασμένοι.

Το βιβλίο των 326 σελίδων σε μετάφραση Ανδρέα Κράουζε είναι ένας συνδυασμός δοκιμίου και ρεπορτάζ με κινηματογραφική αφήγηση. Καταγράφει την εμπειρία του κινηματογραφιστή Τουρν, ο οποίος περιγράφει τα γυρίσματα του ομώνυμου ντοκιμαντέρ σε τέσσερεις ηπείρους και την ανάλυση του Κροϊτσμπέργκερ, ο οποίος διερευνά τα αίτια που οδηγούν στην πλανητική σπατάλη, δίνοντας στο τέλος προτάσεις για αυτό- περιορισμό και πολιτική παρέμβαση.

Ήδη το βιβλίο ενεργοποίησε μια δημόσια συζήτηση στη Γερμανία μέσω οικολογικών οργανώσεων υποστήριξης του Τρίτου Κόσμου. Του Κόσμου οι κάτοικοι του οποίου … «ζηλεύουν» τις πλούσιες σε σκουπίδια χώρες της κρίσης, σε σχέση με την δική τους θανάσιμη φτώχεια…

Στοιχεία που σοκάρουν:

• Ενώ πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στην πλανήτη είναι υπέρβαροι, η Ευρώπη πετάει κάθε χρόνο 3 εκατομμύρια τόνους ψωμί, ποσότητα ικανή για να καλύψει τις ανάγκες ολόκληρης της Ισπανίας.
• Το ένα τέταρτο της παγκόσμιας κατανάλωσης νερού χρησιμοποιείται για την καλλιέργεια τροφίμων που καταλήγουν στις χωματερές.
• Η συνειδητοποίηση της απάνθρωπης σπατάλης ανάγκασε τους νεαρούς ακτιβιστές στη Γερμανία να γίνουν «δύτες απορριμμάτων» βυθιζόμενοι στους κάδους των μεγάλων σούπερ μάρκετ, προκαλώντας τη οργή των αφεντικών. Γιατί; Διότι, σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο, τα τρόφιμα παραμένουν ιδιοκτησία των υπεραγορών, ακόμη και όταν βρίσκονται στους κάδους για τα απορριμματοφόρα. Όποιος βάλει χέρι σε αυτά διαπράττει το αδίκημα της κλοπής!
• Η Βρετανική κυβέρνηση προτίμησε να μελετήσει το ζήτημα και τα ευρήματα ήταν τρομερά. Στα οικιακά σκουπίδια των Βρετανών καταλήγουν κάθε μέρα 13, 2 εκατομμύρια ρώγες σταφύλι, 7 εκατομμύρια φέτες ψωμί, 5 εκατομμύρια πατάτες, 4 εκατομμύρια μήλα, 2,8 εκατομμύρια ντομάτες, 1, 6 εκατομμύρια μπανάνες, 1,3 εκατομμύρια μανιτάρια, 1,3 εκατομμύρια κεσεδάκια γιαούρτι, 1, 2 εκατομμύρια λουκάνικα!

Από το παιχνίδι της πείνας δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι περιλάλητες «αγορές». Πώς; Κερδοσκοπώντας πάνω στην εξέλιξη των τιμών στα σιτηρά, εξηγούν οι συγγραφείς.

Επικαλούμενοι έρευνα της Παγκόσμιας Αρωγής για την Καταπολέμηση της Πείνας εντοπίζουν ότι οι επενδυτικές κινήσεις στις προθεσμιακές αγορές ευθύνονταν για το 15 % της αύξησης των τιμών που παρατηρήθηκε το 2008. Οι μεγάλες χρηματιστηριακές εταιρείες στοιχηματίζουν στις τιμές των τροφίμων, ασκώντας με το κεφάλαιό τους αυξητικές πιέσεις στις τιμές,ώστε να φθάσουν την αξία για την οποία στοιχημάτισαν.

Όλα τα κεφάλαια του βιβλίου διαβάζονται σαν μυθιστόρημα. Μερικοί χαρακτηριστικοί τίτλοι: Η τροφή είναι ζωή, η τροφή δεν είναι σκουπίδια, η ιστορία της αφθονίας, λιμός στο βασίλειο της αφθονίας, γιατί εξαφανίζονται τα ψάρια, τρώγοντας το φαγητό του φτωχού, γεμάτα ντεπόζιτα- άδεια πιάτα, αποθήκευση- μεταφορά- συσκευασία των τροφίμων, διανομή με κοινωνικά κριτήρια.

Τελικά, ένα βιβλίο «γροθιά στο στομάχι», που τελειώνοντάς το, σου δημιουργεί μια επιβεβλημένη ενοχή, γι αυτόν τον πολιτισμό των σκουπιδιών μας!